Bailemos

Brindemos, buscando un acubillo
cObizando os diarios da infancia
caNtares nos que volcamos miles de intencións.

Acariñemos recordos que  "nos enchan"
uNha danza compartida, no cinchón da chousa
acOsando, sen defensa, o chorar das leiras.

Non quero ser espectadora pasiva
dOs erros militares, sen rima
noVas formas de aquelarre político
cegOs sones pimentando a desidia.

Hoxe, coma onte ou mañá, deséxovos un BON ANO NOVO, cheiño de bolboretas rabuñando a alma coma se fósemos boliñas adornando o silencio das árbores.
Quérovos, na forma da auga, por compartir conmigo a lingua, un mundo de salivas que mollan, fresquiñas.

Palabras a granel

"Menos mal que con los rifles no se matan las palabras". Adolfo Cabrales (Fito)

Lembrei esta entrada de setembro do 2009 unhas catrocentas veces despois de disfrutar do concerto de Fito no Sar o venres. Non me preguntedes a razón porque non a sei...(será a melancolía).

http://xeografiaconesquinas.blogspot.com/2009/09/cancion-de-chel.html

O enxoval

Conxunto de mobles, aveños e roupas de uso común na casa. Tradicionalmente, era a esposa a que achegaba o enxoval ao matrimonio (entendendo neste caso que se refería fundamentalmente ás roupas).

Era responsabilidade da nai ilo preparando para as súas fillas antes de que estas chegasen ao matrimonio, colaborando tamén as noivas na confección e bordado de determinadas pezas (manteis, sabas...) antes da voda.
Pero a igualdade entre o home e a muller nas sociedades occidentais tivo como consecuencia que o costume de que cada muller fose construíndo un enxoval antes da voda estea pasando ao esquecemento.
Imos mellorando en occidente, xa non buscamos levar connosco figuras de porcelana e sabas firmadas para non esquecerse de que pertencemos a un lugar ou persoa. Agora falamos de amor , de que nos queiran polo que somos, a nosa forma de amosarnos e non polas xoias preparadas polas familias para entregarnos coma calquer ben material. Pasamos a ser persoas directamente proporcionais , masculino ou feminino. Devecía por albiscar algunha prometedora visión do futuro e aí está, atopeime coa chave para pensar en positivo dos avances da humanidade. Non deixa de ser un minúsculo avance pero chega a ser tan gratificante coma unha caricia agarimosa dunha nai. Todo isto lembreino a conto de encontrar unha lámpada que perteneceu o meu enxoval, xa choveu pero segue tendo a mesma connotación negativa, por permanecer e por falta de uso.

Mentira

Unha declaración realizada por alguén que cre ou sospeita que é falsa ou parcial, esperando que os oíntes créanlle, ocultando sempre a realidade. En función da definición, unha mentira pode ser unha falsidade xenuína ou unha verdade selectiva, esaxerar unha verdade ou ata a verdade, se a intención é enganar ou causar unha acción en contra dos intereses do oínte.

A verdade é todo o contrario, espirse con serenidade, honestidade e boa fe.
No medio, a indecisión de ser franco ou xogar a enganar. Se todo ten unha lóxica comprensible, plausible e recoñecible ti mintes moito e eu escoito e rebélome e rebéntame o estómago coa magoa de saber que as noites son bonitas e borrachas e falsas, alcohol na cara, aparencia, roupa, modelos, bailes, como Peter Pan nun submundo demasiado alto, orgulloso, presumido, intocable e santo. Sangrando a culpa, música que soa perforando os tímpanos ca sensación de non estar en ningunha parte, movendo as pernas con ritmos inventados. É tan simple e fráxil sentirse ben con un mesmo, cando percorren as veas sustancias que nos fan ser outro, aquel o cómplice perfecto para desvariar e o mesmo tempo é tan decente como ir a misa os domingos. Pero…as mentiras son insolidarias.

Ás veces é bon romper as cordas da razón
sen sacrificarnos de todo.
Ás veces e bon ver outras realidades,
afogando co Ron e Cocalola.
Crear poemas,
crear poemas de amor e de vida.
Romper os vasos, contra as xanelas
Facer unha revolución directa e incorrecta.
Espirte sen fronteiras,
Militar en partidos sen siglas.
Vivimos sen sentir o peso, dos nosos pasos
Ovíparas formas de cheirar as inquietudes,
secretamente gardadas.
Morremos da mesma forma, ausentes
Á espera, na procura constante
e a incerteza.

Canción que soa: Mentira de Manu Chao

Esperpento

Esperpento: Estilo literario creado por Valle-Inclán  que se caracteriza pola deformación grotesca da realidade ao servizo dunha implícita intención crítica da sociedade.

Gústame.

Aquí estou, de novo, fraternizando conmigo mesma, con vos, co medio que utilizo para desvariar e facer sonetos. Metida nas vosas intimidades, coas que choro coma se fosen miñas. Debuxo raias nas medias, rompo a roupa, tento ser libre (entre miserias) pero só o son coas palabras. Os silencios que non me enchen pero que non sei asesinar coma Xenevra, nin siquera sei esperar unha chamada coma Raposo ou programar viaxes coma Zeltia, aínda que me perdo en Portugal co GPS. "Son unha puta limpa debaixo do amor". Ás veces dasme bicos que eu non contesto, porque teño medo a ensinarme. Farrapos que se descolgan e tardan en volver a cocolarse, coma floreiros, coma xoguetes prohibidos en épocas de distancias. Sempre nesa liña invisible, quedando sen ruído. Risas sin reloxo. Cando digo que estou tola é moito máis que unha metáfora.

Apuntarse hoxe a linguaxe dos

silencios                                               
sentindo cercanías .....\...
Silencios, ecos en horas rebotadas
ollos coma velas, desgastadas
sofás abertos a espera de corpos nus
mullirse e mollarse
colocar o floreiro escoitando ausencias.
Recitar a Neruda baixiño
cos ollos pechados á certeza.
Aletargado Moleskine,
que non sabe cantar sen música
entre as súas páxinas brancas
unha petición de palabras.
O vacío espazo
Infinitude
Máis silencio...

Transmisión dos memes

Neste silencio, sen gramática, no que me atopo recibo unha invitación de Raposo para contestar unhas preguntas o que fago a continuación por cortesía hacia él e a xente que tamén participou neste intercambio de intimidades. Non aplicado a estas comunicacións entre blogueiros, tamén me sirve a anotación de Darwins.
"Para o conxunto dos memes danse as características propias de todo proceso evolutivo: fecundidade (algunhas ideas son especialmente efectivas), lonxevidade (persisten durante moito tempo) e fidelidade na replicación (conservadurismo tradicional, especialmente o ensinado como parte da educación infantil)".
As preguntas:
-Cando comenzaches o blogue?
Comecei en Marzo do ano pasado, cando recibín un accésit polo poema "Eles non saben", pareceume naquel momento que podía comunicarme a través da poesía con xente afín, da que leo, aprendo e comparto as inquietudes pola palabra, cruzando os límites da percepción e levándome a novas realidades.
-Como soubeches da existencia dos blogues?
Por conversar con Miguel Angel Yusta, escritor Zaragozano co que me une unha amistade. Da súa páxina fun pasando a outras e lendo cada vez máis, saboreando e disfrutando de cada blogge que ía encontrando.
-Nomea cinco blogues que sigas diariamente ou con moita frecuencia
Todos os que teño relacionados.
-Es lector anónimo dalgún blogue?
Si, dos que vou abrindo por estar comentando en outros, pero...se me provoca algunha emoción sempre comento, ese intercambio de pareceres lendo sobre as sombras, o amor, luz, relacións, actualidade, irónicos, contestáraos, críticos etc. é unha forma de ir construíndose a un mesmo. A escrita é un pozo inesgotable.
-Algúns autores que che esperten especial simpatía.
Zeltia, Chousa, Concha e Raposo.
-Con que cinco bloggers irías de esmorga?
Sen preferencias, que para conversar e estar con cada un deles, ou con todos.
-Con que blogueiro/a pasarías unha noite de loucura sexual?
Iso non o sabería ata despois da esmorga, cuestión de similitude, afinidade, complicidade, deseo etc.etc. A sexualidade sempre é compartida.
-Namoraches algunha vez dalgún blogueiro ou blogueira?
Namórome frecuentemente, da persoa, da escrita, da conexión. A través do interior, que aquí potenciamos é fácil que xurdan sentimentos agradábeis.
-Estás satisfeito co teu blogue?
Si, a min sírveme como desafogo, unha abertura sen trauma, para plasmar o que falando tanto me costa. Critícome en momentos a falta de estabilidade e creación.
-Escolle entre 3 e 5 bloggers para que respondan estas preguntas nas súas bitácoras.
Creo que están todos nomeados xa, dos que sigo habitualmente, quizás Setesoles, Ío e Bolboreteira.

Eclipse

"Él balbucía con torpeza una respuesta, mientras forzaba la sonrisa mentirosa que brotaba a duras penas de su tristeza. Cuando aún no conocía la manera de expresar aquel sentimiento con palabras, ya sabía que la verja le ponía triste, que le daba pena y rabia, una desazón que le descomponía el cuerpo para abrirle un agujero en el centro del estómago". Almudena Grandes



Quiero decirte que no quiero,
jugar a respuestas diferentes
llenando de carreteras secundarias
mis animadas trastiendas.
Allí,donde oculto mis lagunas
mis interiores playas desiertas.
Quiero decirte que no quiero,
documentar mi vida con tus presencias
hacer comunas, vendiendo
mis principales rutas
cuando doy nombre al silencio
cuando callo, cuando ocultas.
Allí,donde avanzo en la noche
sin manos protectoras, con esencias.
Quiero decirte que no quiero,
lavar tu ropa, tus manchas
olores y pensamientos,
acariciando sonidos de libertad
bajo los lechos ardientes
de tus historias y atrevimientos.
Allí,donde mi música es arte
y camino con pies descalzos.
Me abrazo a la luna, me abrazo.

Portosín, cada ano, cada xullo, cada voltereta...

Un lugar máxico ó que chego cada verán. Non ten porque ser máis bonito que outros pero é o meu recuncho. Onde me solto o pelo, poño piratas lascivos, non busco complicidades nin miradas tardías,tomo café as duas da tarde e tamén a unha da mañá. Un viño con María Antonia no seu chiringuito saudando a todo viandante que ose pasar por alí. Todo é tan sencillo que asusta disfrutar sen necesidade de pensar no momento seguinte. Son unha muller natural, na que a importancia de non sucumbir ó fermoso do imposto polo mediático rumbo da vida é feliz tomando sardiñas na horta de Fran. Quixera amarrar as olas da praia, sentilas ó pechar os ollos. Dormir-me sempre cos aires encabuxados do mar de Coira. Falar por teléfono sentada no muro con zapatillas de leopardo. Non esperar nada. Non ter que sorrir nin chorar nin amedrantar a alma. Deíxame mirarme nos teus ollos, recompoñerme cada verán dos golpes do inverno. Cando fai frío..todo é tan desconxelado.
A interpretación dos soños, remarcados
volteretas doces, con cheiro a sardiña
veño, marcho, volto, móstrome
agarrando o aire coa lingua das bolboretas.
Podes quererme... eu quérote
na forma da auga.

A noite de San Xoán

Na noite do 24 de Xuño (a noite dos misterios) as lumaradas e cacharelas enchen cada recuncho da nosa terra. Mentres as meigas sucan o ceo a xente salta o lume para liberarse dos meigallos. Curar a pel, casar, empreñar, apartar os maleficios eludindo os padecementos. É unha noite de maxia na que o imaxinario se manifesta dunha forma aberta e natural. Todas as supersticións son transmitidas pola xente vella a través de moitos anos ás novas xeracións. Pola mañá, podían aparecer os animais dunha corte na outra, as portas pechadas sen poder saír, cancelas tiradas e agachadas e algunha moza que outra arrebatada nas meixelas. Meu pai un ano saltou a cacharela, entráronlle brasas nos zocos pero seguiu a festa. Pola mañá tivo que cortar unhas zapatillas por atrás para poder andar. Era gracioso. É gracioso, a preparación da leña, a chegada da noite, as sardiñas, a familia en torno ó lume...todo me parece  unha arte e un milagre. Ás mañás ,encontrarse na corredoira cun  pálido e sorprendido veciño, atopado nos penedos coas fadas, bruxas, diaños, cobras ou a mesta Santa Compaña. A fe é a que nos move sempre, pola mañá vemos bailar o sol con unha tranquilidade sorprendente, mentres lavamos a cara cos fiúnchos que deixamos na auga. Non morrerá nunca esta noite nas nosas aldeas porque desde os ancestros nos ensinaron a amala. Auga, lume, herbas. "Sálvame lume de San Xoán, para que non me trabe cadela nin can, nin cóbrega entre no pan".


Eu, nesta noite, síntome como poseída pola beleza do lume.
Gústame..ollalo, prendida das muxicas.
Que ninguén lle poña cancelas a paixón,
emoción retida, da nosa terra.

Os bufos ven na escuridade

Saída

Na saída do cráter
enfeitizada e chea de visións
agardei as mans do meu pai calmando
e febre e os delirios
e rompendo os teus dedos cun berro
esquivei o desterro
o exilio
    Branca Novoneyra (Dentro do labirinto)

Agasallado seu pai, nas letras galegas, ela é unha bailarina do mundo, sen encristar..remexendo en todas as danzas inventadas. Eu, coñecín a seu pai e dende aquela sei que hai un sitio para a esperanza, un lugar para sentar a cabeza e poñerse a chorar bágoas sen esquencemento. Ese recuncho ,no que mirarse nos seus ollos e recoñecer que a sabedoría non está nos libros(ou si), nas demandas ordinarias da vida colidíana, que o sentir "por dentro" resérvanos dos kamikazes feroces dos puntos de sutura. Son unha frangulliña con ideales, sen bandeiras á loita continua ,sen enfermar do destino e xeito de vivir. Hoxe suicidouse unha persoa nobre que quería fuxir das formulacións de unha familia rica, só me quedan os intres no que era confesora, aterrada dun mundo imposto. Casou, tivo fillos ..pero era amante do mesma sexo, era gay, sen poder evitar os feitizos que adoraba. "Cóllete nas miñas azúas e vente conmigo". Foi reducido, quedando sen forma, sen razón de ser, sen outra tarefa que acomodarse na labor de estar, impasivo, en silencio. Uxío quizais me abrazase e só con iso, sentiría non estar soa no mundo. ¿Podes entenderme?...ou son irreal e fantástica coma unha caveira sen ollos.

Din os soños i os paxaros: a morte non é certo. Uxio Novo Neyra.

Operación bikini

Cuestionada esa meta(afín, asidua) de borrar os excesos do inverno, dispúxenme a semana pasada á tolemia colectiva, brutal de facer celibato de comidas copiosas(sabrosas e sen medida), do sexo pódese abusar que é bo para hipertensión, diabetes e problemas vasculares.Tiña, coherentemente ou non, planificado o post que xiraba en torno ó velo islámico e á Viagra feminina, mais...o domingo na xuntanza e posterior coloquio familiar todo foi un atentado contra a miña vontade. A conversa xira en torno a Garzón(tópico, típico pero non obsoleto).Xa encabuxada, a parte da leituga faltábanme mans para calmar a ansiedade. Estou indefensa cando se mide a razón en decibelios. Sen acuses xeracionais, rematei con unha frase do mestre José Manuel Caballero Bonald á pregunta da reacción ante a memoria histórica, contesta: "El franquismo está sobrevolando todavía en nuestra historia de hoy. Un indicio clarísimo es la maniobra contra el juez Garzón. ¿En qué cabeza cabe que la ultraderecha o el cabecilla de la trama Gürtel puedan demandar, presentar una querella contra el juez?. Parece inconcebible, con independencia de lo que cada uno piense sobre Garzón. Todo esto es una consecuencia más de ese franquismo que la Transición mantuvo vivo". Cando calaron, sentín a necesidade incontrolable de comer un bo cacho de torta de queixo, coa satisfacción de expresarme mellor , sen alterarme, á espera dun novo ataque á democracia.

¿Pódese valeirar o corazón(sen presa) nunha morea de verbas , no labirinto escuro do resentimento?
¿Pódese (podo) realizar maxestosas, brincadoiras e ceibes pompas de xabón onde remata a consciencia?
¿Podes agasallarme cun sorriso, sen que me sometas, amoles, atoles, rebaixes..mentras busco unha apertura con ideoloxía?

Gústame, extraoficialmente, rebuscar na sin-razón a dita que cautive aos teus beizos e beixos.

Canción: "Libertad sin ira" Jarcha.

Femicidio (polo feito de ser muller)

É o asasinato de mulleres por razóns de xénero. Son crimes que teñen un patrón común: o intento dos agresores de dominar, posuír e controlar ás mulleres. Son a expresión máis extrema da violencia cara ás mulleres.
A forma máis frecuente de femicidio é aquela en que o asasino é ou foi parella, da muller asasinada. Alguén con quen ela tiña ou tivera unha relación de intimidade ou confianza. Outros femicidios frecuentes son perpetrados por homes descoñecidos logo de agredir sexualmente á muller.


Cando me decatei da túa dor, xa tiñas cristais en todos os dedos, a procura de non lastimarte máis, foi quimera en mín, tentar  denunciar a quén é capaz de golpear con instinto animal. Na túa rendición, atopei novas formas de loita, pero ningunha logrou apartar de min as silentes e agochadas formas de resistencia, que posuías.
Resquieescat in pacen. Que a túa morte sirva para a consecución de un fin, cando teñamos sospeitas de malos tratos ( homes, mulleres, animais), teñamos a forza, ética e valentía de informar e denunciar. Será unha batalla ganada, aínda que a liña sexa invisible.
(Adicado á familia de Susana Mons)

Vivir

"Ratzinger ocultou o meu caso". Este é o titular do Pais, do día 28 de Marzo. O representante da igrexa coñecía o caso do cura pederasta de Alemania(un de tantos), decide "en conciencia" destruír actas e gardar silencio perpetuo, amparando os cregos noxentos que se casan con Deus, facendo votos de castidade. Realmente a definición de "pecar" , cometer  unha acción ou pensamento contra as leis divinas , relixiosas ou terrenais, debe de ser algo parecido a tales actos de brutalidade a rapaces, con escasas formas de defenderse. Dos predicamentos, xa non queda nada que dicir, facer actos de piedade (co que sobra) dando de comer a xente que ten pouco é unha forma inxusta de lavar esa imaxe do absurdo e denigrante, dando de comulgar á xente, creando a cultura do silencio, coas mans máis sucias e cheirentas do cume dos abusos.

Mil congojas

Hoxe tiven un agasallo, Lupe mercou unha lámpada con poemas de Rosalía de Castro para a miña habitación. Ela, impaciente na vida, resolve todos os problemas do mundo con loita, entrega e moita bondade. Ten, nas súas mans, todas as xoias sen descubrir, a súa voz doce calma cando os berros teñen o seu centro na mesa, múdase, recolle-se coa clase que da a humanidade. Mércame libros para que non teña que meter a cabeza no lava vaixelas, regálame todas as palabras e faime unha fada sen complexos a procura do espertar máis nobre. Nos seus ollos nunca me fago pequeniña. Quéreme. Sostenme. A súa amizade é como un barco grande, sen medo á profundidade, un estrondo. Cando baila cos elefantes sempre me invita a súa coreografía, porque dentro do seu mundo teño un nome e ninguén coma ela sabe "chorar coma chover", amar "O amor foi un trallazo moi forte, rompeu a ventá..e quedou rota para sempre, corteime cos cristais en todos os dedos", "ser libre coas súas pernas pequenas". "No noso silencio agochado, no silencio que enche o mundo, eramos nenas colgadas nas tetas de nosas nais. Estabamos indefensas, era como namorarnos". Eu namórome unha e outra vez, con presa, con urxencia. O amor en min é moi veloz, moi absurdo, moi necesario. Os recordos poboan recunchos do meu cerebro, ataviados de diferentes cores "compartidos", sempre coa súa presenza, das nosas lembranzas. Naquel intre que lle entreguei o meu primeiro poemario rematado "Silenzos e Tormentas", souben que nos fermosos ollos da terra, hai moita esperanza, camiñando xuntas entre o novío, a chousa, a horta grande, o pradexo, a pontegrande e os ollos de noso pai. Sen ela, moitas veces, subida no tellado non esperaría a ninguén..porque me falta vocabulario.

¿Que?

Xurdo e remato, na miña comparencia

Ó teu público soa

o meu arrecenda.

O pallaso que ri de Heinrich Boll

acaba chorando na miña eira.

Orar non sei..as verbas trócanse

e non teño vocabulario.

¿Que?

Teño un poema, agachado no bolso

escribo..despois de xantar.

Non teño fame, as tripas calan

i eu recito.

Mentras lle adico estes poemiñas a Lupe, escoito a María Bethânia, un regalo dela (evidentemente) no Cd Omara portuondo.

Mudar-se

Ando coas mudanzas propias e entendibles en relación coa miña idade, entre elas cambio de casa. Entre tanto remexemento(trato de levar todo) aparece de repente a foto de meus pais. Fago un buratiño na terra de centímetro e medio, ou máis, dende alí vou aspirándo-me, visualizando todos os espazos do meu tempo, bolboretas doces saíndo da gorxa. "Meu pai nace en min, como fonte de auga clara" e como me ensinou, busco no ignorado as fontes da vida, con sentido de libertade e diversidade. Mágoa dos lindeiros que iba marcando, sempre co sorriso e a mirada máis doce do mundo, coma unha referencia estable, sen dictadura ,enchendo os días de peiteados sen sofisticación,  un fado emerxendo da marxe da terra. Coloco a túa foto no sitio máis bonito e escoito a Héroes del Silencio, porque lembro cando me decías que "Entre dos tierras" mareábache a cabeza, ti gustabas de Manolo Escobar. Mañá, nesta casa con luz, amanecerá sen frío no centro das palabras e miña nai seguirá a facer música ,enredada no teu feitizo.

O mar- A vida

Unha proposta solidaria. "Non coincidimos nin no nome". Evidente. Masculino-feminino. Espazos curtos de tempo nos que se dilúen as ganas de concordar, sen barreiras e reproches do que fuches. "Mira quen foi falar". Discondancia: Contrariedade, desacordo, desconformidade. Gústame. Rapamicina contra a idade, alí estás co teu exército de ideas preasteblecidas. Cánsome. Pretendo conversar con liberdade de movementos, ocaso vencido do que fuches. Os conceptos que xa se esquecen, eu e o meu eu, e o teu, exemplo inequívoco de estilo de vida. Quedache sentado, eu levántome e provoco a miña revolución, sen esperar nada do teu nostálxico diario de volta ao mundo. Tolerancia : Respecto cara ás opinións ou prácticas dos demais. ¡Teño tanto que aprender!. E ti? Estás seguro de que te estableces fronte á vida?. Hai un pranchado automático que che permite cerrar os ollos. Cando te queimes...berra.

Mentras escribo, escoito "irmaus" na voz de Mini da Quenlla. Un poema de Celso Emilio Ferreiro, que di "Ainda que as nosas palabras sexan distintas e ti negro i eu branco, temos semellantes as feridas,,coma un irmau che falo". O mar e A vida, poden camiñar da man. Sen actualizacións nin subscricións pendentes.

Nada que mostrar

Pola mañá esperto á vida i esta vaime roubando cada momento a enerxía, ata quedar varada, sen saber se podo estar sentada contemplando a ventá ou teño que saír a porta a sorrir como unha boneca, entón collo un lapis e comezo a rumiar pensamentos escapando da realidade e das miñas imperfeccións.
Séntome na rúa a observar, admirada a paisaxe, os cans, as árbores, a luz, a pedra, a maxia da vida, a min mesma, non é presunción nin indiferenza, é sinxelamente arte.  Amolecemos ó carón do lume i eu quixera impoñer a necesidade de necesitarnos, ata o límite das nosas forzas, a importancia de ser como somos, de non sucumbir baixo os brazos que apertan buscando a nosa sumisión, de soñar, entender o imaxinario que pentence a mentes espertas e cheas de interese, de vivir de costas a hipocresía, a mediocricidade facendo un paréntese entre tanto vulgar comediante. Escribo para recompoñer a alma..


Estou medrando..
Hoxe non sinto coma onte
teño que facer
castelos de pensamento
sentarme cos sesos cavilando
queimar os xeonllos
a carón do chan
O poema de onte non me serve
¿e mañá?
Recitarei o de antonte
escoitándome MEDRO

Hoxe, todo o tempo volve a min a canción "palabras para Julia", versionada por Paco Ibáñez, sempre tiven a sospeita que foi escrita para os meus desacougos.

Hoy tengo ganas..

Los que no tuvieron flores, mensajes, canción de Sabina..en 14 de febrero, pero siguen teniendo encendidas las llamas de la pasión el día 15, pueden, podemos, realizar fantasías en diacronía, poesía sin elitismo a la espera del despertar de los cuerpos, en calidez, calientes, conduciendo tus versos hasta el fondo de los míos.

 Hoy tengo ganas.
como amante encontrada

de cantar, bailar, saltar

follar, brincar, ser amada.

Explosionar millones de luces

aterrizar sobre fuegos artificiales.
Saciarme…

Imaginar islas llenas de flores

llenarlas de bengalas luminosas

cobrar la vida o recobrarla

vagar o vagarse en olas inmensas.

Que me penetres..

Que mis nalgas sean apetecibles

haciendo locuras infinitas

disfrazados de arlequines

surcando-nos como delfines

Ser espejos…

llenando anfiteatros

de posturas, semen, orgías,

de libros prohibidos y cantos

Masturbarme...

columpiada en tus balcones

de gemir, bucear o mirar la luna

acariciar o dormirme en tus rincones

Prolongar la excitación

místicamente y sin razón

dejarme cabalgar por ella

deseando contigo

el misterio de los cuerpos

respirando limpio el aire

a la entrada de tus huertos

Que no silencies…

Sin tu locura, de nada sirve el mundo

Sin la mía

NI LAS GANAS… de beberlo

Dulce Pontes en Vigo

         Ten rostro a revolución?. Tece o meu. Dulce Pontes, encheume de tristura, os fados  seguen a provocar en min un desacougo afectivo no meu espazo vital, un ruxe ruxe, cheo de palpitacións dentro, moi adentro.. Escribo porque o meu corazón latexa, cando non teño nada que dicir todo se me antoxa un ilusionismo de palabras, con cada unha delas unha bágoa percorrendo o esquencemento(iso que teño en proxecto). Este illamento in-desexado, os meus ollos inzados ofensivamente, contra as vexacións da muller, do home..das esperas de corpos mutilados pola xeración dos móbiles, dos ocultamentos, da bebida, da desilusión,  do síndrome de estocolmo sen cobertura. Sempre volvo ó meu río...sempre escribo un poema, neste silente confesionario, para limpar os ollos de tristura.

Miro o teu ollar, canso

as túas mans ateridas

quero recitar, pero non me ves,

eu son grande, pero non me ves,

Ó teu carón vai frío

lonxe tamén.

Constrúo vida coas miñas mans

tento voar, voar, voar

corro moito, sen cansarme

debuxo sen tinta, bico o mar

danzo na rúa, esquézome de soñar.

Eu son grande, pero non me ves

O teu carón vai frío

lonxe tamén.

Os columpios invisibles..

Asir unha liña invisible
quedando sin ruído
O paréntesis da nada
coa presencia dun todo
Onde caben
os bicos en rosa



El vaivén
de tiempos metálicos encerrados
en visibles cadenas, con las que
forjamos nuestro vaivén.
Risas sin reloj, del que fué.
Este presente, ordenado a la disponibilidad ajena del mercado.
Es el vaivén,
entre disimuladas invisibilidades que se columpian.
Este columpio.

Mensaje sin botella

Ver como te reías con él, era bonito. Ver como el tiempo se detenía , cuando, por debajo de la mesa las manos se buscaban ocultando a los ojos desconocidos, la ternura que os encendía. Ver calmosamente,, cuando asomaban las ganas de teneros por encima del mundo.Ver, veros, verificar.

Observar como llega el cansancio, la inapetencia, la hipocresía, la vulgaridad, la cobardía...y no hay palabras para explicarlo ante la espera de la mujer que te ha llenado (con su latido cómplice), no es agradable ni entendible. Que después de meses, en silencio, comiences con tus excesos verbales re-conducidos a gigantes maniobras de rescate, que ella acepte y que no comprendas que para llegar al "cuando tú hablas, no tengo frío" de Rivas, hay que cabalgar por imperiosas tormentas sin cobijo aparente, mojándose en tremendas tempestades, las cuales he sofocado, como amiga constante y sin cronómetro.
 El crecimiento individual llega a ser un pulso con la vida y yo que cada día escucho tus silencios, me manifiesto en contra de tu vuelta a la conmovedora frase "pobre, estaba fatal", por eso no me ha llamado. Porque tú sí me llamas.
Disiento y no lo hago a escondidas. Brumas, siempre brumas, como una guerra constante, aspirando vacios espacios. Aspirándo-nos, hacia la generación de los necios..

Perdurable puede ser, encontrarse entre dos mares

impensable, el no navegar, inhibirse de las ondas

sumergirse, sin escoltas

acallar, como un soldado,

el miedo en el pecho, el "clamar" de los muertos.

¿Quién habla?

Derechas o izquierdas, fascistas o canallas,

reverendos apesadumbrados

o conciencias sin ganas.

Disiento de los héroes que callan a escondidas

las miserias muertas, los camiones blindados,

los "burkas" enemigos,las brigadas y los ejércitos.

Es fácil adivinar,que prefiero

el lenguaje de los cuerpos

sin duelos, sin batallas,

sin héroes, sin medallas.

Eterno cruce de caminos,

tierno amanecer sin ansias.

Canción: "Y pasa el tiempo". Revólver

Soños de unha noite de verán

"Algúns non son emigrantes, o foron, pero captáronos os carteis e pasaron de vítimas a traballar para os verdugos".

Verdugos: Persoas encargadas de levar a cabo a execución dun reo condenado á pena de morte ou penas corporais pola xustiza.

Xustiza: Fomentar as relacións entre persoas, institucións, autorizando, prohibindo ou permitindo.

Algúns Verdugos fan da Xustiza a súa lei. Convírtome, in-xustamente no cartel de Medellín, introducindo nas miñas veas a sustancia que acougue a miña falta de vontade.

Fun a verche ao hospital. Disme: antes eramos amigos. Dígoche: seguímolo sendo, aínda que me recollo antes, as noites xa non son o meu paraíso e nas mañás ti non estás. Consentes, convalecente, o meu abrazo sen aplausos, sen dimitir ante a túa idea absurda do mundo. Mencionas "Os tempos cambiaron", esperando o meu asentimento, ancorado nas letras sen final feliz de Antonio vega, escenarios con distraído telón á espera do remate.

Desistindo de convencerche do diagnóstico sen solucións, prometo voltar mañán.

Agora, morrendo, xa non debuxas corazóns, nin buscas trevos atípicos nas noites frías.  Sen poder coller unha xiringa véxoche igualmente infeliz, tardío, sen nacionalidade. A cirurxía da vida, converteu, os meus-teus ollos de gata en minúsculos, chorosos e desvelados recordos de batallas perdidas entre inimigos. "Nós mesmos"

QUERO

Os pecos xa medraron e hai que facer outra música.

As panderetas xa non soan,

agora hai gaitas abertas ó mundo.

O muro das lamentacións xa está derrubado.

Eu volvo a miralo,

fuxeo, entre tanto empeño

acorralado, maltratado.

Séntome e contemplo

Quero ter algo..

Ti tes, eu teño...

Tendencias in-sonoras

"El arte es la formación de una duda". Xosé Freixanes.

Será por iso, que estes días con tormenta adiqueime a todas as artes(menos ás amatorias), vendo que agora me sobra tenrura, e que este silencio(non sepulcral) invádeme, confirmando que despois das tormentas, dos tronos, chega miudiño o Silencio, a calma para aprender sempre algo.(Seguen a gustarme máis os panos de tela).

Apuntarse hoxe a linguaxe dos silencios
sentindo cercanías
.....\\...
Silencios
ecos en horas rebotadas
ollos como velas, desgastadas
sofás abertos
a espera de corpos nus
mullirse e mollarse, colocar o floreiro
escoitando ausencias.
Recitar a Neruda, baixiño
cos ollos pechados á certeza.
Aletargado Moleskine,
que non sabe cantar sen música
entre as súas páxinas brancas
unha petición de palabras.
O vacío espazo
Infinitude
Máis silencio.

Canción: RICHARD CLAYDERMAN_ LOS SONIDOS DEL SILENCIO_SIMON GARFUNKEL

Iniciativa pedagóxica

Onte espertei leda. Uxía, dispoñía de un día no que brilaba a súa inocencia por enriba do que amola o Nadal. Os reices facían acto de presenza, enchendo o seu mundo de fantasías e confirmándolle que era unha nena boísima( cantos máis agasallos mellor te portaches). É un engano no que contribuímos todos. O día foime roubando a enerxía, ata quedar varada, sen saber se podía estar sentada contemplando a ventá ou tiña que saír a porta a sorrir como unha boneca. Para rematar na cama, con gripe, observando  o carrusel con música de Mozart, que me facía preñarme de inxenuidade. Así me dormín, envolta en Efferalgan e soñando que me chamaras, porque tiña moito frío.

Cando espertei, tronaba.
Cando espertei, púxenme a brincar cos versos.


Apuntarse hoxe a linguaxe das tormentas
sentindo distancias
.....\\....
Explosión de pernas acompasadas
xuntanza de tímpanos e alborozo
lóstregos de campanario
risas brilantes, choros e gozos,
candor soporífero de cordas vocais.
Mercar unha boneca
con présa, ensinala a camiñar.
Choiva, tren, verde
brétema, mollado día
húmida disidencia, con son
argallando cafés con miradas.
Risa desenfocada e de fondo,
obscenas e brincadoiras nenas ceibes
xogando a un xogo prohibido.
"Visionar vanidades"
Ladrar a lúa...¿Ladramos?

Canción: Daniela de Pedro Guerra