jueves, 28 de enero de 2010

Os columpios invisibles..


Asir unha liña invisible
quedando sin ruído
O paréntesis da nada
coa presencia dun todo
Onde caben
os bicos en rosa



El vaivén
de tiempos metálicos encerrados
en visibles cadenas, con las que
forjamos nuestro vaivén.
Risas sin reloj, del que fué.
Este presente, ordenado a la disponibilidad ajena del mercado.
Es el vaivén,
entre disimuladas invisibilidades que se columpian.
Este columpio.

sábado, 23 de enero de 2010

Mensaje sin botella



Ver como te reías con él, era bonito. Ver como el tiempo se detenía , cuando, por debajo de la mesa las manos se buscaban ocultando a los ojos desconocidos, la ternura que os encendía. Ver calmosamente,, cuando asomaban las ganas de teneros por encima del mundo.Ver, veros, verificar.
Observar como llega el cansancio, la inapetencia, la hipocresía, la vulgaridad, la cobardía...y no hay palabras para explicarlo ante la espera de la mujer que te ha llenado (con su latido cómplice), no es agradable ni entendible. Que después de meses, en silencio, comiences con tus excesos verbales re-conducidos a gigantes maniobras de rescate, que ella acepte y que no comprendas que para llegar al "cuando tú hablas, no tengo frío" de Rivas, hay que cabalgar por imperiosas tormentas sin cobijo aparente, mojándose en tremendas tempestades, las cuales he sofocado, como amiga constante y sin cronómetro.
 El crecimiento individual llega a ser un pulso con la vida y yo que cada día escucho tus silencios, me manifiesto en contra de tu vuelta a la conmovedora frase "pobre, estaba fatal", por eso no me ha llamado. Porque tú sí me llamas.
Disiento y no lo hago a escondidas. Brumas, siempre brumas, como una guerra constante, aspirando vacios espacios. Aspirándo-nos, hacia la generación de los necios..

Perdurable puede ser, encontrarse entre dos mares
impensable, el no navegar, inhibirse de las ondas
sumergirse, sin escoltas
acallar, como un soldado,
el miedo en el pecho, el "clamar" de los muertos.
¿Quién habla?
Derechas o izquierdas, fascistas o canallas,
reverendos apesadumbrados
o conciencias sin ganas.
Disiento de los héroes que callan a escondidas
las miserias muertas, los camiones blindados,
los "burkas" enemigos,las brigadas y los ejércitos.
Es fácil adivinar,que prefiero
el lenguaje de los cuerpos
sin duelos, sin batallas,
sin héroes, sin medallas.
Eterno cruce de caminos,
tierno amanecer sin ansias.

Canción: "Y pasa el tiempo". Revólver

viernes, 15 de enero de 2010

Soños de unha noite de verán

"Algúns non son emigrantes, o foron, pero captáronos os carteis e pasaron de vítimas a traballar para os verdugos".

Verdugos: Persoas encargadas de levar a cabo a execución dun reo condenado á pena de morte ou penas corporais pola xustiza.

Xustiza: Fomentar as relacións entre persoas, institucións, autorizando, prohibindo ou permitindo.

Algúns Verdugos fan da Xustiza a súa lei. Convírtome, in-xustamente no cartel de Medellín, introducindo nas miñas veas a sustancia que acougue a miña falta de vontade.

Fun a verche ao hospital. Disme: antes eramos amigos. Dígoche: seguímolo sendo, aínda que me recollo antes, as noites xa non son o meu paraíso e nas mañás ti non estás. Consentes, convalecente, o meu abrazo sen aplausos, sen dimitir ante a túa idea absurda do mundo. Mencionas "Os tempos cambiaron", esperando o meu asentimento, ancorado nas letras sen final feliz de Antonio vega, escenarios con distraído telón á espera do remate.

Desistindo de convencerche do diagnóstico sen solucións, prometo voltar mañán.

Agora, morrendo, xa non debuxas corazóns, nin buscas trevos atípicos nas noites frías.  Sen poder coller unha xiringa véxoche igualmente infeliz, tardío, sen nacionalidade. A cirurxía da vida, converteu, os meus-teus ollos de gata en minúsculos, chorosos e desvelados recordos de batallas perdidas entre inimigos. "Nós mesmos"

QUERO

Os pecos xa medraron e hai que facer outra música.
As panderetas xa non soan,
agora hai gaitas abertas ó mundo.
O muro das lamentacións xa está derrubado.
Eu volvo a miralo,
fuxeo, entre tanto empeño
acorralado, maltratado.
Séntome e contemplo
Quero ter algo..
Ti tes, eu teño...



domingo, 10 de enero de 2010

Tendencias in-sonoras

"El arte es la formación de una duda". Xosé Freixanes.

Será por iso, que estes días con tormenta adiqueime a todas as artes(menos ás amatorias), vendo que agora me sobra tenrura, e que este silencio(non sepulcral) invádeme, confirmando que despois das tormentas, dos tronos, chega miudiño o Silencio, a calma para aprender sempre algo.(Seguen a gustarme máis os panos de tela).

Apuntarse hoxe a linguaxe dos silencios
sentindo cercanías
.....\\...
Silencios
ecos en horas rebotadas
ollos como velas, desgastadas
sofás abertos
a espera de corpos nus
mullirse e mollarse, colocar o floreiro
escoitando ausencias.
Recitar a Neruda, baixiño
cos ollos pechados á certeza.
Aletargado Moleskine,
que non sabe cantar sen música
entre as súas páxinas brancas
unha petición de palabras.
O vacío espazo
Infinitude
Máis silencio.

Canción: RICHARD CLAYDERMAN_ LOS SONIDOS DEL SILENCIO_SIMON GARFUNKEL

jueves, 7 de enero de 2010

Iniciativa pedagóxica


Onte espertei leda. Uxía, dispoñía de un día no que brilaba a súa inocencia por enriba do que amola o Nadal. Os reices facían acto de presenza, enchendo o seu mundo de fantasías e confirmándolle que era unha nena boísima( cantos máis agasallos mellor te portaches). É un engano no que contribuímos todos. O día foime roubando a enerxía, ata quedar varada, sen saber se podía estar sentada contemplando a ventá ou tiña que saír a porta a sorrir como unha boneca. Para rematar na cama, con gripe, observando  o carrusel con música de Mozart, que me facía preñarme de inxenuidade. Así me dormín, envolta en Efferalgan e soñando que me chamaras, porque tiña moito frío.

Cando espertei, tronaba.
Cando espertei, púxenme a brincar cos versos.


Apuntarse hoxe a linguaxe das tormentas
sentindo distancias
.....\\....
Explosión de pernas acompasadas
xuntanza de tímpanos e alborozo
lóstregos de campanario
risas brilantes, choros e gozos,
candor soporífero de cordas vocais.
Mercar unha boneca
con présa, ensinala a camiñar.
Choiva, tren, verde
brétema, mollado día
húmida disidencia, con son
argallando cafés con miradas.
Risa desenfocada e de fondo,
obscenas e brincadoiras nenas ceibes
xogando a un xogo prohibido.
"Visionar vanidades"
Ladrar a lúa...¿Ladramos?

Canción: Daniela de Pedro Guerra