martes, 26 de octubre de 2010

Mentira

Unha declaración realizada por alguén que cre ou sospeita que é falsa ou parcial, esperando que os oíntes créanlle, ocultando sempre a realidade. En función da definición, unha mentira pode ser unha falsidade xenuína ou unha verdade selectiva, esaxerar unha verdade ou ata a verdade, se a intención é enganar ou causar unha acción en contra dos intereses do oínte.

A verdade é todo o contrario, espirse con serenidade, honestidade e boa fe.
No medio, a indecisión de ser franco ou xogar a enganar. Se todo ten unha lóxica comprensible, plausible e recoñecible ti mintes moito e eu escoito e rebélome e rebéntame o estómago coa magoa de saber que as noites son bonitas e borrachas e falsas, alcohol na cara, aparencia, roupa, modelos, bailes, como Peter Pan nun submundo demasiado alto, orgulloso, presumido, intocable e santo. Sangrando a culpa, música que soa perforando os tímpanos ca sensación de non estar en ningunha parte, movendo as pernas con ritmos inventados. É tan simple e fráxil sentirse ben con un mesmo, cando percorren as veas sustancias que nos fan ser outro, aquel o cómplice perfecto para desvariar e o mesmo tempo é tan decente como ir a misa os domingos. Pero…as mentiras son insolidarias.

Ás veces é bon romper as cordas da razón
sen sacrificarnos de todo.
Ás veces e bon ver outras realidades,
afogando co Ron e Cocalola.
Crear poemas,
crear poemas de amor e de vida.
Romper os vasos, contra as xanelas
Facer unha revolución directa e incorrecta.
Espirte sen fronteiras,
Militar en partidos sen siglas.
Vivimos sen sentir o peso, dos nosos pasos
Ovíparas formas de cheirar as inquietudes,
secretamente gardadas.
Morremos da mesma forma, ausentes
Á espera, na procura constante
e a incerteza.

Canción que soa: Mentira de Manu Chao

martes, 5 de octubre de 2010

Esperpento

Esperpento: Estilo literario creado por Valle-Inclán  que se caracteriza pola deformación grotesca da realidade ao servizo dunha implícita intención crítica da sociedade.
Gústame.

Aquí estou, de novo, fraternizando conmigo mesma, con vos, co medio que utilizo para desvariar e facer sonetos. Metida nas vosas intimidades, coas que choro coma se fosen miñas. Debuxo raias nas medias, rompo a roupa, tento ser libre (entre miserias) pero só o son coas palabras. Os silencios que non me enchen pero que non sei asesinar coma Xenevra, nin siquera sei esperar unha chamada coma Raposo ou programar viaxes coma Zeltia, aínda que me perdo en Portugal co GPS. "Son unha puta limpa debaixo do amor". Ás veces dasme bicos que eu non contesto, porque teño medo a ensinarme. Farrapos que se descolgan e tardan en volver a cocolarse, coma floreiros, coma xoguetes prohibidos en épocas de distancias. Sempre nesa liña invisible, quedando sen ruído. Risas sin reloxo. Cando digo que estou tola é moito máis que unha metáfora.

Apuntarse hoxe a linguaxe dos
silencios                                               
sentindo cercanías .....\...
Silencios, ecos en horas rebotadas
ollos coma velas, desgastadas
sofás abertos a espera de corpos nus
mullirse e mollarse
colocar o floreiro escoitando ausencias.
Recitar a Neruda baixiño
cos ollos pechados á certeza.
Aletargado Moleskine,
que non sabe cantar sen música
entre as súas páxinas brancas
unha petición de palabras.
O vacío espazo
Infinitude
Máis silencio...