Cuestionada esa meta(afín, asidua) de borrar os excesos do inverno, dispúxenme a semana pasada á tolemia colectiva, brutal de facer celibato de comidas copiosas(sabrosas e sen medida), do sexo pódese abusar que é bo para hipertensión, diabetes e problemas vasculares.Tiña, coherentemente ou non, planificado o post que xiraba en torno ó velo islámico e á Viagra feminina, mais...o domingo na xuntanza e posterior coloquio familiar todo foi un atentado contra a miña vontade. A conversa xira en torno a Garzón(tópico, típico pero non obsoleto).Xa encabuxada, a parte da leituga faltábanme mans para calmar a ansiedade. Estou indefensa cando se mide a razón en decibelios. Sen acuses xeracionais, rematei con unha frase do mestre José Manuel Caballero Bonald á pregunta da reacción ante a memoria histórica, contesta: "El franquismo está sobrevolando todavía en nuestra historia de hoy. Un indicio clarísimo es la maniobra contra el juez Garzón. ¿En qué cabeza cabe que la ultraderecha o el cabecilla de la trama Gürtel puedan demandar, presentar una querella contra el juez?. Parece inconcebible, con independencia de lo que cada uno piense sobre Garzón. Todo esto es una consecuencia más de ese franquismo que la Transición mantuvo vivo". Cando calaron, sentín a necesidade incontrolable de comer un bo cacho de torta de queixo, coa satisfacción de expresarme mellor , sen alterarme, á espera dun novo ataque á democracia.
¿Pódese valeirar o corazón(sen presa) nunha morea de verbas , no labirinto escuro do resentimento?
¿Pódese (podo) realizar maxestosas, brincadoiras e ceibes pompas de xabón onde remata a consciencia?
¿Podes agasallarme cun sorriso, sen que me sometas, amoles, atoles, rebaixes..mentras busco unha apertura con ideoloxía?
Gústame, extraoficialmente, rebuscar na sin-razón a dita que cautive aos teus beizos e beixos.
Canción: "Libertad sin ira" Jarcha.
