O Alzheimer

A enfermidade de Alzheimer (EA), tamén denominada demencia senil de tipo Alzheimer (DSTA) é unha enfermidade neurodexenerativa, que se manifesta como deterioro cognitivo e trastornos conductuais. Caracterízase na súa forma típica por unha perda progresiva da memoria e doutras capacidades mentais, a medida que as células nerviosas (neuronas) morren e diferentes zonas do cerebro se atrofian. A medida que progresa a enfermidade, aparecen confusión mental, irritabilidade e agresión, cambios do humor, trastornos da linguaxe, perda da memoria de longo prazo e unha predisposición a illarse a medida que os sentidos do paciente declinan. Gradualmente pérdense as funcións biolóxicas que finalmente levan á morte.

Onte, na entrega dos Goya (a pesares de non gañar Tosar e da lei Sinde) o máis emotivo foi a consecución da estatuilla por parte de Pasqual Maragall, na loita contra a enfermidade que lle rouba os recordos, co documental  “Bicicleta, cuchara, manzana”.“Sen Diana non hai Pasqual”,dille á súa muller, no día do amor creo que non hai frase máis fermosa nin humanidade tan pretiño para seguir a crer que o amor é moito máis que dicir Quérote, aínda que sea na forma de auga. En todas as manifestacións posibles do querer, aquela na que se acompaña a unha persoa que vai perdendo a súa identidade, paréceme a máis enriquecedora (tamén dolorosa) de calquer ser humano. A continuación dun mesmo a través de outro corpo, que xa non te recoñece. Na claridade da noite, escoitei o teu falar. Na escuridade do día non te logro atopar, PERDINTE e extráñote.

Ves a memoria
durmida no teu crepúsculo.
Asómache á cara
cando o frío pasa de largo.
Abrázache a oscuridade.
Eu, volvo a ensinarche
pintando as palabras
con sons recoñecibles,
linguaxes novas,
sen deixar de quererte.

Unha mención especial a Jorge Drexler pola melodía composta para Lope (preciosa composición) e especialísima para Thomas, por facer cine e música cos dedos, coas palabras, por bailar de noite, pintarme os ollos, facer café con miradas enlazadas e amigas seguindo o camiño de mar.

Monólogo interior.(para salvarse)

-Un breve momento para mandarche un saúdo, cómplice de palabras que debuxan,debuxos que se alternan con momentos solitarios, días que rexeitamos o mandar saúdos, días que nos achegamos a través da palabra. Se o teu día é un deses para rexeitar un saúdo, tes o meu silencio como cómplice para a túa opción. Resérvome as palabras para outro momento onde tal vez poidan cruzarse coas túas e iniciar ou continuar debuxos en lenzos en branco, preocúpame non saber de ti,

-Teño a voz rota ,hoxe teño un sentimento de penumbra ,enmallada. ¿Pódese soster o silencio?
-Ata ti podo lanzar as miñas palabras para solicitar un breve momento de cruces e comunicacións fugaces,alixeirar o silencio que tal vez te atafegue.
-Todo era un "xogo de vida", formaba parte do misterio,do irreal e sigo asombrándome de min mesma e das miñas sensacións.
-Quedaches atrapada entre as bambolinas do efecto creador, poderoso, que teñen as aparentes inofensivas palabras ¿Motivación, necesidade? .Un bico para a túa percepción e por deixarche apoderar pola maxia tan intanxible ao contraxeito de tanta superficialidade nas cousas que nos rodean .
-Bágoas sen ficción, sensualidade por milleiros, coñecín outra persoa que estaba enmallada sen mostras de cansazo nin rutina, foi un descubrimento, pero agora é unha loita para proclamarme allea e vitoriosa, poderosa maxia esta da comunicación con malabarismos onde se xoga con palabras, imaxinación... gran misterio este que provoca e xera anhelos de máis e máis, unha maxia imprudente, case temeraria...
-Digamos que máis ben inicua se están ben amornados os adentros .
- Non o é. Todo era un xogo. Algo me queima.
-¿Quéimache? que marabilla sentir a vida nos adentros, deixarse levar polos fluídos e refachos de letras provocadoras, innovar no espírito do descoñecido e deixar que o corpo acompañe, planifique as sensacións e praceres
-Estou asustada. Tremo.
-Pecha os ollos, mira os teus mundos, adorna o teu "eu" coa conciencia da tenrura e dirixe as túas ansiedades cara á beleza do simple, talvez unha tenue luz a través de calquera rendixa, ou neste tempo de neve deixar que o fresco da brisa acariñe as fazulas... nada nin ninguén pode romper a liberdade máis íntima. Perdón por estes, digamos, consellos. Con eles vai unha lixeira serenidade para as túas batallas. Unha caricia e a certeza que somos semideuses para abrir e pechar as portas segundo as nosas necesidades e sentires.
-Admiro o teu pensamento,a túa loita ,creo que diaria, para protexerche do que ninguén entende. Amo a palabra porque poder expresarse faime máis libre, máis ofensiva. e tamén a palabra pode ofrecer tenrura e serenidade para a alma axitada.
-Calma, din que o importante non son as metas, as chegadas nin os logros, nin sequera as máis sublimes, senón a marabilla de camiñar e camiñar.¿ E porque non só situalo na vida coma unha tregua necesaria e pracenteira?.
-Será. Unha tregua. Curarme de ti. Sen loita e con autonomía.


-