jueves, 15 de septiembre de 2011

O presente segue a ser este intre.

Mentres, prégoche ser figura incansable,
xogo preciso, loita continuada,
abrazo constante da lúa gris
(insubornable).
Mentres, prégoche ser revolución
na barafunda, entre o cheiro a esterco
sen ocasionar-che atrasos
(na túa viaxe).
Coa eixada, ligón, galleto e forcada
traballarei de auxiliar de voo
facendo dos sucos de terra e vida
(letras coma mulleres).
Co angazo arrastro o meu soño dormido
á lingua coa que repasar a terra enteira.
escribo e sinto que voan as cordas vocais
e quedo lixeira coma unha pomba.

Sempre é culpa miña
o sangue nunca apraza o baleiro
da eira.


(As miñas felicitacións a Pablo Alborán, pola súa nominación os Grammy e a súa frescura)