miércoles, 28 de diciembre de 2011

Déixame un abrazo (sen subvención)


Eu quero lucilo este ano para desexarvos a todos boas festas, que o ano que comeza vos traia ledicias, agarimos e querenzas.

Que as xeadas e néboas non callen nin acalen en vos, que nos sosteña a inxenuidade,  a esperanza, fortalecernos sen gobernantes ocupando os hemiciclos para escoitar músicas ou silencios.

Nas noites con superficies violentas encontremos un papel en branco para encher de berros calados en contra do mundo, sen crise ou con ela, encontrar outra capa da atmósfera respirable o lado da lareira, sen recoller o lume dos sen rostro.


Construamos túneles azuis, amarelos, da cor da verdade e do misterio para chegar ás raíces da aldea, crer nela e sementar quimeras e idealismo sen límites, ca nosa fala, ata sentir a dor dos soños.

Cando todo serve, que as túas mans limpas che acubillen do frío.
Cando todo serve, non reserves só un lugar tranquilo.
Bo ano novo.

martes, 13 de diciembre de 2011

Verbas con presa



Cansado de todos los que llegan con palabras
palabras que no lenguaje
parto hacia la isla cubierta de nieve.
Lo salvaje no tiene palabras
¡Las páginas no escritas se ensanchan
en todas direcciones!.


Lin no Pais o artigo, adicado ó Poeta sueco Tomas Tranströmer, premio de literatura 2011, con unha viaxe ó centro das palabras. Un Carballo vello cheiño de humildade , que me gustou especialmente. A pequena saltamontes, sarillo axitado, facendo sesións de creatividade relacionou as palabras- carencias e reflexionando (con sutileza), lembrou nun acto de solidaridade ás interminables e doces horas que se pasan falando e falando para o final decatarse que o importante é ter calefacción, coche, comidas, noites de festa, reputación, identidade,honorarios suculentos e sabrosas horas perdidas na búsqueda constante de ????.
A fórmula da comunicación segue a ser eu, eu..e despois ti, sempre eu antes , os meus problemas, humor, loucura, ósos e palabras avalánzadose sobre o ar. Ela soñaba no medio da aldea, fundida con seus ángulos calados, os mesmos que se axitaban no seu interior. Ela, inquieta muller rural, separada do discurso do día, encerrábase co Sálvame Deluxe, facendo máis escuro o espazo cúbico do autor, da memoria e das inquedanzas.

“Unha palabra é cada un dos segmentos limitados por pausas ou espazos na cadea falada ou escrita, que pode aparecer noutras posicións, e que está dotado dunha función”.

Ela resposta: a min só me sirve para recoller receitas de comida e bota unha gargallada. A felicidade é unha palabra irreverente.

Todas as bágoas de emoción foron caer na ferida que tiña o vello carballo no corazón, comezaron a xurdirlle nas polas fermosísimas follas verdes e mesmo encheuse de landras. Xamais se vira tal cousa, foi en escasemente un segundo.

viernes, 9 de diciembre de 2011

Rematar nun mesmo

Ela contábame, cada intre vivido, en compañía da persoa que amaba, como se fose un balance global en positivo. Notaba que voaba o compartilo, non tiña caprichos, nin momentos in-compartidos, era a serea que quería voar entre o ar e a néboa. A felicidade só dura un segundo. Non te ates moito máis dun segundo.
Cando el lle dixo, non quero vivir contigo, préndesme, afógasme, ela non o entendeu pero soubo que tiña que saír correndo, correndo moito, sen voltar atrás. Ela sentiuse coma unha faragulliña. Volvía a caer xeándose. Furiosa, áspera e endurecida agarrou fortemente a súa moneca tratando de encontrar un sentido a ese  mar que ninguén mira, a unha canción que ninguén escoita, a uns ollos que nunca choran. En movemento, rematar nun mesmo, ancorándose no seu propio corpo. Ser unha vestimenta, un recordo dramático, unha feira de reloxos, todos sen horario, por falta de caricias, calor e tenrura.

Sonetos en diacronía
ocaso vencido do que fomos,
volto
(sabendo que te fuches)
mentras a ponte baila
unha cantiga de desamor.
Parece que chora.

jueves, 1 de diciembre de 2011

Capitulacións

Sería un pracer que miraras a través dos meus ollos, dende o sitio máis maxestuoso do mundo enteiro, alí onde ocúltanse lagoas. Rescindir contratos, aventurarse entre todos os ríos, nas cores verdes e azuis e dormir nun bico soñado de cristais, que as olas tecesen e bicasen as rochas, as areas douradas, os golfiños, tabeiróns, baleas e barcos que fosen como castelos. Nese silencio de asubío, onde os vagalumes alumeasen só duas personiñas no centro das palabras.

Sería fermoso reter na memoria (aínda que só fose un soño) a pegada dun mirar desconocido, enteiro, sen rematar no tempo.
Podería inventar-te, sen haberte coñecido ou quizais soñarte, con camisa branca e pantalón vaquero, cada noite de soedades e fríos.
Podería decirche, berrando moito, xa rematou o teu silenco, eu enchereino de risas e cantos de sireas, de tenrura, de bicos, conformando ecos das palabras xa ditas. Mais...eu sempre teño medo e fuxo ás verbas que me calman e non me atan, nin ensombrecen o meu ensombrecido rostro de contratempos e xeadas.
Despois de estar encerrada ante todos os progresos do mundo, eu tento reconstruírme, sen perder a miña identidade(a que deixei con 20 anos) volver a sorrir, reventar o mundo das miserias e encontrarme conmigo, no espello, pero forte para pedir ou dar, agradecida e sen dúbidas.
Por iso, gardo porcións de identidade e digo, quizais, tal vez, non sei...sen premura por acompañarte a onde ti queiras ir e levarme. Por iso, deitei o meu verso mudo na escrita, abrín as saias, recollinme, drogueime. Négome a todos os traballos, quero pintar os ollos de verde, non canso.
Tentado sufrir menos.
Sufro menos.
E calo.