Emoción

"As emocións son reaccións psicofisiolóxicas que representan modos de adaptación a certos estímulos ambientais ou dun mesmo".
A definición déixame orfa de movemento e acción. Emocionarse é moito máis que iso, adaptarse a estimulos parece máis ben, adaptarse ás circunstancias. Estou nese momento amorfo e conformista con todo o que me rodea, entón....recollo o lapis e cerro por un tempo esta saída o exterior que necesitaba (e que necesito) pero na que non encontro  paz dentro das palabras e subxectivamente podería falar de anorexia silenciosa.
Marcho de vacacións a onde sempre me encontro. Buscarei na auga as cores que xa non recoñezo.
Remato con  poemas de Lupe Gómez (acábase de reeditar Pornografía-1995) e sigue a parecerme a primeira vez, pola frescura. Grazas.

ANALOXÍA

Coma de pequena,
bañada no río, despois,
cando choraba e sentía
frescura ao mesmo
tempo e meus pais
amabanme sen
dicir nunca a palabra AMO
coma un segredo
entre nolostres.

PRETECNOLÓXICAS

Unha vez na escola
debuxei o mar
cunha tinta
que non poden borrar.

Nai

Mamá, agora non podes esquecerte do moito que te queremos. Pasa o tempo, inevitablemente, eu mudo as cousas de sitio, a maquinaria incoherente da muller con verdades cheas de primavera. Cando che dou a man para camiñar, as túas forzas fraquean, eu en consonancia contigo boto unha risada para que olvides que non eres quén de mover as pernas a un ritmo cansado pero continuo.Tempo de choros constantes(levo unha tempada) , eu e os que me rodean, incapacidade latente de subsistir a este encerro maldito de desesperanza. Todos os días che conto risas, fáloche do que fomos, retomo contigo a historia das nosas vidas e a ti cóstache, o teu corpo en pouco tempo mudou a lugares que non recordas. Non hai discursos, nin músicas, nin lámpadas que te volvan as túas raíces, as nosas, os tempos vividos. A lareira que alumeaba os nosos rostros mentres ti facías queixos xa non está, pero na retina perdura a túa imaxe de cansazo e traballos, xa non queremos refuxiarnos no lume, nin ateridos co frío lembrar a morte da aldea. Suspirar, medrar e vivir contigo.

Natureza sabia, abrazo e bico,
acubillo eterno no que aniña o amor
a forza e tenrura que sustentan a vida.
Refuxio do último berce
que aleita a esperanza, douzura
esgrimindo coraxe, ombreiro.
A pel arrúgase, as canas nacen,
pero nós envellecemos xuntas,
cos arrolos na nosa casa, no Cruceiro.
Permíteme levantarme por cortesía
miña nai
para abrazarte coa vida.

                         

Adicado a Uxía

"Esa nena preciosa, loira, de ollos verdes e sorriso doce, a nena máis fermosa do mundo. Mereceríao todo, pero a palabra é para min o barco máis grande e luminoso que pode sucar o mar da vida.
Mergúllate sempre nela".
Así reza a dedicatoria que lle fixen a miña filla no libro "Silenzos e Tormentas", a presenza da vida na poesía tantas veces rota nas flores e batallas, sen rendición. Unha homenaxe a quen cada día sen materia creativa me fai crer e crear as paisaxes de vida, suculentos xantares de aromas regados polo amor, polo meu amor por ti e todo o teo. Remexo nas fotos e lembro cada segundo compartido sentindo que o paso do tempo é inexorablemente unha medranza viva, san e indestrutíble. Os carreiros de palla, os lazos que nos unen e  imos inventando serán táboas de salvación nese intento constante de progreso que mantemos as dúas.
Quérote, por enriba de todo, por debaixo das pedras, mirando a lúa e construíndo raios de sol coma montañas de luz,escoitando discursos ou en silencio acariñando as nosas raíces. Quérote, por enriba do mundo enteiro.
Descúlpame, tantas veces, por non dicirche que eres o meu refuxio, as miñas noites con principio, o meu sentir de principiño viaxando polos camiños de prata, por enredarme na vida sen contar que a túa segue a estar.
Un bico cosido nun abrazo co aroma da herba medrando.
(Xa sei que merecías esta entrada)

A dereita ( vestimenta dramática)

É verdade que temos que seguir a crer na xustiza, non nos queda outra, despois de borrarnos a memoria, de aceptar "agasallos de mafias", de blanquear, de decepcionar ....a dereita sabe o que quere e como conseguir calarnos . Segue a haber poesía nos dereitos humanos e temos conciencia de cidadáns solidarios, pacíficos con soltura suficiente para pechar os ollos ante tales atropelos. Entre "teño a lingua rota de tanto gardar silencios" "sentada no tellado onde non espero a ninguén" quédome con " "a vida é algo que hai que morder, cada boca ten un sabor, os osos non os tapa a pel..por iso digo que non,non,non.
Aprobo cada frase, participio e forma desta carta do Xuíz Garzón e aborrezo o sorriso triunfador dun home sen principios.

NOTA DE BALTASAR GARZÓN REAL ANTE LA SENTENCIA DE LA SALA 2 DEL TRIBUNAL SUPREMO EN LA CAUSA SEGUIDA CONTRA EL MISMO


Rechazo frontalmente la sentencia que me ha sido notificada en el día de hoy.
Lo hago por entender que no se ajusta a derecho, que me condena de forma injusta y predeterminada.
He trabajado contra el terrorismo, el narcotráfico, los crímenes contra la humanidad y la corrupción. Lo he hecho con la ley en la mano y en unión de fiscales, jueces y policía. En este trabajo, siempre he cumplido con rigor las normas, he defendido los derechos de los justiciables y de las víctimas en situaciones muy adversas.
Ahora y a lo largo de este procedimiento, mis derechos han sido sistemáticamente violentados, mis peticiones de defensa desatendidas, el juicio oral una excusa, cuyo contenido ha sido utilizado sólo contra mí, prescindiendo de los elementos favorables que me beneficiaban, para, con ello, poder dar forma a una sentencia que ya estaba anunciada desde hace meses.
Mi actuación en el denominado caso Gürtel, se ajustó a la ley y en su desarrollo, tomé todas las medidas para garantizar el derecho de defensa y la investigación de delitos muy graves relacionados con la corrupción, partiendo de los contundentes indicios y para evitar la continuidad delictiva de blanqueo de dinero de los jefes mafiosos que utilizaban, como ya lo habían hecho antes, a los abogados designados.
Se me ha impedido aportar las pruebas que lo demostraban y se ha prescindido de la implicación y participación de abogados en la trama.
La afirmación que se contiene en la sentencia para justificar el supuesto dolo de que “la inclusión de la cláusula previniendo el derecho de defensa dejando a un lado su efectividad, revela que sabía que su resolución afectaba a este derecho” es una aberración que contradice todo el sentido de la misma y se utiliza para eliminar la base de mi absolución. La sentencia no dice en ningún momento cual es el daño producido en el derecho de defensa y no lo dice sencillamente porque no existe. Lo inventa. Asimismo falta a la verdad cuando se dice que no se ejecutó la medida de salvaguardar dicho derecho, cuando personalmente me cuide de garantizarlo y así lo avalan las pruebas practicadas e ignoradas por el tribunal.
Esta sentencia, sin razón jurídica para ello ni pruebas que la sustenten, elimina toda posibilidad para investigar la corrupción y sus delitos asociados abriendo espacios de impunidad y contribuye gravemente, en el afán de acabar con un concreto juez, a laminar la independencia de los jueces en España.
Acudiré a las vías legales que correspondan para combatir esta sentencia y ejerceré todas las acciones que sean pertinentes para tratar de paliar el perjuicio irreparable que los autores de esta sentencia han cometido.
Madrid a 9 de febrero de 2012

Medo

Eu-só-son unha musa pequena, invisible,espida,

esencia, aroma, vento…ilusión,

unha porta aberta ó ceo,

ceo solitario onde chora o sol.

Por si o tempo me arrastra a intres máis desconsolados, acariño o presente como ángulo perfecto,calado e sosteñible. De súpeto, soñar volta a ser alento, espiritualidade e liberación.
Sigo a ser unha doente sen calma, tentando curarme, sacrificarme por voltar as inquietudes, os medos de sempre…mudar de pensamentos que me levan ó mesmo lugar, as secuelas que carreo e o que me poida ocurrir.
Teño medo de desaparecer de repente, de que unha arteria se obstrúa e me leve o túnel negro ,entre néboas e pedra que escurezan os brancos impolutos da saída . Teño medo a morrer, eternizarme.
Realidade-fuchida-alternativa.

Volta, volve, regresa,
marcha, fuxe, escapa,
anhelo paz e calma
a cabeza presa
coma unha escrava.
RESACA DE PAN E VIÑO
RESACA DE FUME E LIÑO.
O Insomnio, que agrio
o martirio do que parto,
fúndete en min, posúeme
pero non te quedes
TEÑO TANTO MEDO.

10 días na celda 251

Nesas noites violentas nada que escribir, nin forzas para facelo.
Rodeada de xente maliña, unha só quere pechar os ollos, durmir, correr as cortinas, valeirarse no libro, non falar, acomodarse na cama axeitándoa co mando a medida que te faga sufrir menos, recoller silencios para envolverte, evitar que as bágoas te inunden e perder a relatividade da certeza.
A tristura coa que falo, a melancolía que carrexo volta a poñerme as mans frías.
Por unha neglixencia médica( un acto mal realizado por parte dun provedor de asistencia sanitaria que se desvía dos estándares aceptados na comunidade médica e que causa algunha lesión ao paciente), ingreso no Clínico de Santiago. Ata recibir o alta non souben que había pasado achacando en todo o proceso que o meu problema fora por fumar e stress. Sei que non é vicio san e que mellor non telo, pero facendo as probas víase que non radicaba só niso e así foi, soamente con ver o informe de alta.
Agora teño dúbidas de se o tratamento é correcto e se por taparse uns os outros non me dirán o alcance que poidan  ter as lesións sufridas, ata agora e a partir de agora.
Solución: visitar os servizos sanitarios privados para que me fagan segunda valoración e pedir explicacións ós profesionais que me trataron ocultando o verdadeiro motivo da enfermidade, que non é outro que consecuencia directa de medicamentos dados ó azar ,por descoñecemento ou falta de atención con tantos pacientes que atender.(No prospecto xa poñía indicacións)
Como autónoma sei que respondo co meu traballo fronte aos clientes. Como profesionais da mediciña teñen que responder fronte os pacientes, cara a cara,sen ocultar.
Agradecer todas as mostras de cariño que me fichestes e que saibades que queda poesía para crear e palabras por inventar, sempre dende os adentros que tamén hai que coidar.

Transmigración

Esta enerxía xa non vai ter fin,
non foi creada nin será destruída.
Irá ocupando diferentes vidas,
transformándose en emocións alleas
tatuadas noutros corpos paralelos,
en simultáneas procesións
sen pausa.

Nun cálido universo apaixonado
voume dosificando con usura,
ata que chegue a hora de voltar,
canso e feliz,
ó punto de partida

Lois Pereiro