Aires de Pontevedra-Carlos Núñez e Banda do Cerne de Galiza.Boimorto 2013

Acompaño a esta actuación o poema adicado a lingua, porque naquel intre lembrei cada verso composto, como acordes rozando cada gota de sangue, como as salivas molladas e fresquiñas que sempre me enchen a alma. 

É unha lingua de auga que adopta calquera forma;
Como unha amante dócil que se busca e áchase.
É un raio de luz como un claro de lúa.
Como lago escondido tras un recuncho da alma.

É un paxaro quedo que mira dende arriba;
É mirada fixa sostida entre ás.
É unha voz que sabe antes de falar a lingua,
É un río de pasos dunha virxe descalza.

Mellor que os sons que nunca se escoitaron;
Como cala unha estrela, como soan as fadas.
Mellor que os silencios que nunca se domaron.
Como gimen as deusas, como braman as augas.

Así amencen sempre as súas palabras de prata;
Como paxaro quedo, como amante atopada.
Como  un río de silencio e  un murmurio de ramas.
Así a boto de menos, así a boto eu, en falta.

Para mi corazón basta tu pecho, para tu libertad bastan mis alas. (Neruda)

Había llegado el momento. Cuando el reloj marcaba las dos en punto, todo su cuerpo en silencio se había escuchado. Nunca lo hizo en sus pretensiones, ni siquiera logró escapar de la rutina del caer de las primaveras, manantial que nunca deja de hacer ruido…solo un chisss  logra acertar con su ensoñamiento.

Déjame, no juegues más conmigo, esta vez en serio te lo digo…tuviste una oportunidad hahahaha y la dejaste escapar. Nadie canta, ella misma se sorprende de las voces que la guían, ella como una roca alcanza la puerta y no se detiene cuando observa que está sucia y descuidada. Ya no importa, podrá vivir sin que la perfección rompa su cansado insomnio.

Ya fuera, la noche sobre ella, apenas se detiene para revisar que su sombra no existe, es pura, cristalina y no reconoce de horas ni colores. Ya respirando encuentra un placer intenso al sentirse liberada, comienza a batir las manos en señal de victoria. Es imposible componer cuando la realidad es sofocante, espacios cerrados con un mundo y un  yo y un devenir retorciéndose en la palabra. Los cobijos a veces son migajas para componer historias, atmósferas de ángulos callados.

Pasa el viento, irremediablemente, cambiando de lugar las cosas, tiñendo de verdad a la mujer que está llena de primaveras, mezclando su concepción angustiante de la existencia con sus inquietudes y sus miedos.

Otros, más adultos, cuentan en otra dimensión sus superficies violentas.

Ella lo único que alcanzó hacer fue sentarse, con los ojos llenos de lágrimas y vacíos de juventud.

Serenamente pensó, entre el humo, que se había perdido.

Pero recordó..                                                            

Belber, no te quedes ahí en la búsqueda de las palabras.

Y con su pequeño equipaje comenzó la nada rutinaria sensación de perseguir un sueño.

Auditoría de serenidade

Alcanzadas as utopías dos soños compartidos.

Saboreados intres de entrega de manancial

Remexendo na pedra do mundo

                                               encontro un sereno espertar

Ela sabía que tiña que desaparecer do mundo das cordas vocais xa cansadas, tiña que saír por sorpresa ao acantilado dos carballos máis altos, mirando para riba a sensación era de caer amodiño, coma acariñada pola ribeira da ponte, pola beira do río.

Semellantes visións (de anchura variable) foron como pantasmas que me empuxaron  ao paso da estrada.

Xa non hai culpas, nis relixións esquecidas, non temos nada ti e máis eu , pero eu si teño e quero non compartilo contigo,(o recordo minucioso  do que non quero esquecer, porque sería como deixar pegadas baleiras nos penedos).

Putas pingueiras que me tiñan paradas as pernas.

Só che agradezo unha cousa…que mentres ti sigas a construír farrapos de ocasos que non foron, sigas a soportar o peso constante do rodicio, deixando pegadas no teu corpo, por si cheo de feridas, que o frío que carrexas pola  negación (absurda) de que en ti nace o desorden e a mentira como fonte natural, a min me deixes sen retoques nin floreo gozando da auga que vai viaxando polo interior da terra, recollendo enerxía para voltar e refrescarme e encherme de nobreza (esa que nunca abandonei) seguindo a ser chaira de leira-mar en territorio definido.

As rochas son puídas polo mar...eu quero ser rocha sen erosión.

¿Pode pasarlle a alguén que ata que escribe nada se torna real e afrontable?

Miña nai no seu cumpreanos, fai dous meses

ACTA DE DEFUNCIÓN

“Quero escribir, suspenderme no abismo para romper a morte da miña mirada”

Escribía John Berger “Estoy con los pobres porque ellos escriben las canciones”, miña nai dende pequeniña foi pobre, a súa alma e propósito era vivir para os demais, asemellando unha árbore da vida. Tronco forte co que medrei ca honestidade aprendida das súas raíces e a sabiduría do amor polos seus.

Loita, credo, amanecer, auga 

Folla, bolboreta colorida, agarimo e refuxio.

Lupe puxo na súa esquela “A muller é un cristal atrevesado por unha patria”, verbas compostas para ela que sempre perdurarán por tempo no seu calado mirar, orgullosa ela.

Non quedamos orfos, súa irmá velará pola nosa xuntanza, a nosa ledicia de tela de sentirnos sempre acalentados sen humidades vencidas.

 “Fachenda sinto da túa fragancia”

Nas xanelas da nenez a túa entrega, bálsamo calmante que comprenderei no tempo que transita sen repouso.

Choiva de lembranzas en raíces que abrazaches.

Arqueiro de ilusións que agroman en calquer parte.

“Vida, novos pasos”

Bastarame para entendelo todo

o ollar confidente desa túa luz sen ansia.

Boa noite, miña estrela.